📝 پیاده روی در دنیای یک نوجوانِ بلاتکلیف

کتاب: ناطور دشت (ناتور دشت)

نویسنده: #جی_دی_سالینجر

مترجم: #محمد_نجفی

ناشر: #نیلا

صفحات: 296

قفسه: #رمان_خارجی #ادبیات_آمریکا

میانگین امتیاز (با نظر 2,114,116 کاربر): 3.79

ریویو از کاربر: Zahra Dashti

امتیاز کاربر: ★★★★★

 ✅ هولدن پسری است که هنوز روح پاک بچه گانه اش را دارد و در عین حال به طرز بی رحمانه ای درگیر جامعه بزرگسالی آمریکا می شود. دست و پا زدنش بین غرایز و حس ترس و شاید کراهتی که نسبت به امور جنسی دارد در سنین 16 سالگی که دوران بلوغ پسرهای نوجوان است در کتاب مشهود است. پسری که از طرفی تمایل به بزرگ شدن دارد و از طرفی چنان در دنیای ساده و پاک بچه گانه خود مانده که خواهر کوچک 7-6 ساله اش را مثل بت می پرسد و او را نمونه عقل و منطق می داند . از طرفی دلش می خواهد «مرد» شود و از طرفی به خاطر چیزهایی که دیده و حس کرده، پس می زند. هجمه انحرافات جنسی و آزار و اذیت های جامعه اطرافش، باعث نوعی کراهت و ترس و تنهایی اش شده. در حدی که حتی ابراز محبت پدرانه دبیر محبوبش هم او را می ترساند و کوچک ترین حرکتی او را شدیداً به وحشت می اندازد. این ترس و رنجش از یک طرف، و عشق عجیب او به دنیای پاک بچه ها، او را به سمت یک رویای غریب می برد، رویای ناتور دشت شدن را! تصوری که فکر می کنم نویسنده، برای نمایش بی پناهی بچه ها در این جامعه به تصویر کشیده است. و رویایش را با چنین عباراتی بیان می کند:

✂️ همه ش مجسم می کنم چن تا بچه ی کوچیک دارن تو یه دشت بزرگ بازی می کنن. هزارهزار بچۀ کوچیک؛ و هیشکی هم اون جا نیس، منظورم آدم بزرگه، غیر من. منم لبۀ یه پرتگاه خطرناک ایستاده م و باید هر کسی رو که می آد طرف پرتگاه بگیرم - یعنی یکی داره می دوئه و نمی دونه داره کجا می دوه منم یه دفه پیدام می شه و می گیرمش. تمام روز کارم همینه. ناتور دشتم. می دونم مضحکه ولی فقط دوس دارم همین کارو بکنم، با این که می دونم مضحکه.

✅ بخش قابل تامل دیگر این کتاب، نصیحت های دبیر هولدن در انتهای کتاب است که برایم جالب و خواندنی بود. چیزی که با گذر زمان و بالا رفتن سن، خودم به آن رسیده بودم. چیزی که به نظرم نوجوان ها باید در دوران تحصیل به آن توجه کنند: 

✂️ یه چیز دیگه ای که تحصیلات به آدم می ده، البته اگه آدم به اندازه ی کافی تحصیل کنه، اینه که اندازۀ ذهن آدم رو نشون می ده. نشون می ده تا چه حدی کارایی داره و تا چه حدی نه. بعد یه مدت آدم دستش می آد که ذهنش چه جور فکرایی رو می تونه در بر بگیره.این یه جورایی خیلی خوبه چون به آدم کمک می کنه فرصتای بزرگی رو برای افکاری که به آدم نمی آد و در حد آدم نیس، تلف نکنه. آدم یاد می گیره ذهنشو اندازه بگیره و لباس ذهنشون به اندازه بدوزه.

✅ از کتاب ناتور دشت با ادبیات خاص اش بسیار لذت بردم. خصوصا که دنیایی کاملا مردانه را مجسم کرده بود که برایم تازگی داشت. 

@GoodreadsFarsi 📚کانال تخصصی معرفی کتاب